یک ارتش پنهان از سلولهای قاتل آنفلوانزا در ریه کشف شد
تاریخ انتشار: ۳۰ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۸۶۲۶۲
گروهی از پژوهشگران «دانشگاه کالیفرنیا ریورساید» در پژوهش جدید خود، گروهی از سلولهای ویروسخوار را در ریه کشف کردهاند که میتوانند با آنفلوانزا مبارزه کنند.
به گزارش ایسنا، دانشمندان مدتهاست که کیسه پر از مایع اطراف ریههای ما را صرفا به عنوان یک مانع برای آسیبهای بیرونی تصور کردهاند اما یک پژوهش جدید نشان میدهد این کیسه، سلولهای ویروسخوار قوی را نیز در خود جای داده است که هنگام بروز عفونت ناشی از آنفلوانزا، به درون ریهها میروند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
به نقل از ساینمگ، این سلولها را نباید با فاژهایی که باکتریها را آلوده میکنند، اشتباه گرفت. این سلولها که ماکروفاژ نام دارند، سلولهای ایمنی تولیدشده در بدن هستند.
«ژولیت موریسون»(Juliet Morrison) ویروسشناس «دانشگاه کالیفرنیا ریورساید»(UC Riverside) و سرپرست این پژوهش گفت: ماکروفاژها باکتریها، ویروسها، سلولهای سرطانی و سلولهای در حال مرگ را میبلعند. آنها هر چیزی را که بیگانه به نظر میرسد، میگیرند و نابود میکنند. ما از یافتن آنها در ریهها شگفتزده شدیم زیرا هیچ کس پیشتر چنین چیزی را ندیده بود.
در این پژوهش توضیح داده شده است که ماکروفاژها چگونه در طول ابتلا به آنفلوانزا، حفره بیرونی را ترک میکنند و به ریهها وارد میشوند. آنها در آنجا التهاب را کاهش میدهند و سطح بیماری را پایین میآورند. موریسون گفت: این پژوهش نشان میدهد که فقط آنچه در ریه رخ میدهد مهم نیست، بلکه رخدادهای بیرون از ریه نیز مهم هستند. سلولهایی که به طور معمول به ریه متصل نیستند، میتوانند تأثیرات مهمی را بر بیماری و سلامتی ریه داشته باشند.
وی افزود: از آنجا که این ساختار حاوی مایع است، از فروپاشی ریهها جلوگیری میکند. با وجود این، پژوهشگران زیاد در مورد این موضوع فکر نکردهاند که شاید یک اندام کامل را در خود جای داده باشد. پژوهش ما ممکن است این تصور را تغییر دهد.
پژوهشگران در ابتدا به دنبال پاسخ دادن به یک پرسش کلیتر بودند. پرسش این بود که کدام نوع از سلولها هنگام ابتلا به آنفلوانزا، در ریه حاضر هستند. آنها دادههای موجود در مورد ژنهای مرتبط با ریه را از پژوهش روی موشهایی به دست آوردند که یا بر اثر آنفلوانزا از دنیا رفتند یا زنده ماندند. سپس، آنها دادهها را با استفاده از یک الگوریتم استخراج کردند تا به پیشبینی انواع سلولهایی بپردازند که طی ابتلا به آنفلوانزا در ریهها تغییر میکنند. موریسون گفت: ما دادهها را تحلیل کردیم تا مشخص کنیم که کدام سلولهای ایمنی در بافتهای ریه وجود دارند. آنجا بود که من دریافتم شاید یک منبع بیرونی ناشناخته از سلولها را در ریه داشته باشیم.
سپس پژوهشگران با استفاده از یک روش مبتنی بر لیزر، ماکروفاژهایی را که وارد ریههای موش میشدند، ردیابی کردند و دریافتند که اگر این سلولها را بیرون بیاورند، چه اتفاقی رخ میدهد. موریسون ادامه داد: وقتی آنها را از ریه موش بیرون میآورید، پیشروی بیماری و افزایش یافتن التهاب ریه را میبینید.
موریسون امیدوار است که این پژوهش، دانشمندان دیگر را به ارزیابی مجدد مجموعه دادههای حاصل از پژوهشهای قدیمیتر تشویق کند. وی افزود: روش ما این بود که استفاده جدیدی را از اطلاعات موجود داشته باشیم و نهایتا توانستیم چیز جدیدی را ببینیم.
این گروه پژوهشی امیدوارند در پژوهشهای آینده خود بفهمند که کدام پروتئین به ماکروفاژها میگوید به درون ریهها حرکت کنند. هنگامی که سیگنالهای پروتئینی شناسایی شوند، ممکن است بتوان داروهایی را کشف کرد که تعداد ماکروفاژها یا فعالیت آنها را افزایش می دهند.
راهبرد تقویت سیستم دفاعی انسان در برابر عفونت به جای توسعه یک داروی ضد ویروسی دیگر میتواند درمانی را برای آنفلوانزا ارائه دهد که برای مدت طولانیتری موثر باشد. موریسون به درمان میزبان علاقهمند شده زیرا مقاومت آنتیبیوتیکی و ضد ویروسی به داروها، یک مشکل روبهرشد است.
این مشکل زمانی رخ میدهد که میکروبهایی مانند باکتریها و قارچها، توانایی شکست دادن داروهایی را به دست میآورند که برای از بین بردن آنها طراحی شدهاند. استفاده نادرست و مصرف بیش از اندازه داروها، این مشکل را تسریع میکند. براساس گزارش «مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا»(CDC)، سالانه بیش از ۲.۸ میلیون عفونت مقاوم به دارو در این کشور پیش میآید و در نتیجه آن، بیش از ۳۵ هزار نفر جان خود را از دست میدهند.
موریسون گفت: اگر بتوانیم آنچه عفونت را در ما برطرف میکند تقویت کنیم، احتمالا نتیجه بهتری را خواهیم داشت و کمتر احتمال مقاومت را در برابر دارو داریم. سیستم ایمنی بسیار پیچیده است اما بهترین کار ما در بلندمدت این است که به جای تعقیب ویروسهای فراری از درمان، با آنچه داریم کار کنیم.
این پژوهش در مجله «PNAS» به چاپ رسید.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: سلول ریه آنفلوآنزا شرکت های دانش بنیان فناوري نانو معاونت علمي و فناوري رياست جمهوري بنياد ملي نخبگان سلول ها داده ها ریه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۸۶۲۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
شاید حیات بیگانه در حلقههای زحل یا مشتری پنهان شده باشد
حیات بیگانه به یک موضوع جذاب برای پژوهشهای سیارهای تبدیل شده است و دانشمندان، احتمالاتی را مبنی بر وجود زندگی در بسیاری از سیارهها مطرح میکنند.
به گزارش ایسنا، جستوجوی حیات فراتر از زمین، دانشمندان را به کاوش در انواع زیستگاههای بالقوه سوق داده است که نه تنها در فهرست روبهرشد سیارههای فراخورشیدی شناختهشده قرار دارند، بلکه احتمال میرود در مکانهای دیگری از منظومه شمسی نیز وجود داشته باشند.
به نقل از اسپیس، اولین انتخابی که به ذهن میرسد احتمالا مریخ است که برخی از دانشمندان معتقدند واحههایی از آب مایع را زیر سطح بایر خود دارد. همچنین، کشف فسفین در جو زهره که یک شاخص احتمالی تجزیه بیولوژیکی است، بحثهایی را درباره این موضوع به راه انداخت که آیا حیات میتواند در ابرهای سیاره داغ و جهنمی وجود داشته باشد. علاوه بر این، دانشمندان دهههاست به این موضوع فکر میکنند که آیا حیات میتواند در آسمان غولهای گازی مانند مشتری وجود داشته باشد.
یکی از مکانهایی که تعداد کمی از دانشمندان آن را برای احتمال وجود زندگی در نظر گرفتهاند، مجموعه حلقههایی است که تاج مشتری را در بیرون از جو غول گازی قرار میدهند. این حلقهها مانند حلقههایی که دور همه غولهای گازی منظومه شمسی ما قرار دارند، در واقع کمربندهایی هستند که عمدتا از ذرات یخ آب تشکیل شدهاند. برخی از این ذرات به کوچکی دانههای شن و برخی دیگر به بزرگی کوهها هستند.
دانشمندان به طور کلی معتقدند محیطی که میتواند زندگی را به شکل شناختهشده کنونی پشتیبانی کند، به سه مولفه کلیدی نیاز دارد. اولین مولفه، نوعی منبع انرژی است که معمولا از گرما و نور یک ستاره میآید و موجودات زنده میتوانند برای فتوسنتز از آن بهره ببرند. دومین مولفه، مواد آلی هستند.
این مواد، ترکیبات شیمیایی حاوی کربن هستند که ممکن است موجودات زنده را تشکیل دهند. سومین مولفه، آب مایع است. همه چیز از ماه گرفته تا دنبالهدارهای دور ممکن است آب را به شکل یخزده در خود داشته باشد اما برای گسترش حیات باید آب به صورت مایع باشد.
حلقههای دیدنی زحل را در نظر بگیرید. درون آنها، دو مولفه از سه مولفه لازم برای زندگی به آن صورتی که میدانیم وجود دارد. اگرچه حلقههای زحل ممکن است یک مکان بعید برای وجود مواد آلی به نظر برسند اما مأموریت «کاسینی»(Cassini) ناسا نشان داد که ترکیبات کربنی مانند بوتان و پروپان از درونیترین حلقه زحل به جو غول گازی میریزند.
مولفه سوم یعنی آب مایع یک قطعه گمشده از این پازل است. «متیو تیسکارنو»(Matthew Tiscareno) دانشمند سیارهشناسی در «مؤسسه جستجوی هوش فرازمینی»(SETI) گفت: شما مواد آلی دارید که در حلقهها میافتند و نور خورشید هم وجود دارد اما اثری از آب مایع نیست. آب فراوان است اما به صورت یخزده وجود دارد.
این باعث میشود وجود زندگی در هر یک از حلقههای منظومه شمسی که همگی بسیار دور هستند و سرمای آنها برای ذوب کردن یخ آب بیش از اندازه است، به یک امکان دشوار تبدیل شود اما اگر حلقههایی در یک منظومه ستارهای دیگر وجود داشته باشند که به ستاره خود نزدیکتر هستند، گرمای خورشید میتواند آب مایعی را که به دنبالش هستیم فراهم کند.
دانشمندان به رغم همه تلاشهای خود، هنوز حلقههایی را در اطراف یک سیاره درونی چه در منظومه شمسی خودمان و چه در یک منظومه دیگر پیدا نکردهاند. بنابراین، آنها فقط میتوانند حدسهای آگاهانهای را درباره شکل این حلقهها داشته باشند. به جای حلقههای آب-یخ که در اطراف مشتری یا زحل مییابیم، این حلقههای گرمتر ممکن است مجموعهای از تختهسنگها باشند.
حفظ کردن آب به صورت مایع با توجه به شرایط فضای اطراف دشوار است. بدون جو، آب مایع به تبخیر شدن تمایل دارد. تیسکارنو خاطرنشان کرد: برای پایدار نگه داشتن آب مایع به جو نیاز است.
بسیاری از دانشمندان فکر میکنند که حیات ساده ممکن است میلیاردها سال پیش با سوار شدن بر سیارکی که به سیاره بسیار جوانتری برخورد کرده، به زمین رسیده باشد. این نظریه موسوم به «پانسپرمیا»(Panspermia) در سال ۲۰۲۳ تقویت شد.
دانشمندان در آن زمان، یک ترکیب آلی موسوم به اوراسیل و یکی از اجزای آرانای را در نمونهای یافتند که توسط ماموریت «هایابوسا ۲»(Hayabusa2) ژاپن از سیارک «ریوگو»(Ryugu) به دست آمد. از سوی دیگر، تردیدهایی درباره این موضوع وجود دارد که این ترکیبات واقعا از خود سیارکها منشا گرفته باشند.
حلقهها به دلایل متعددی که مستقیما با جستجوی حیات مرتبط نیستند، برای ستارهشناسان بسیار جالب هستند.
۱. آنها به ستارهشناسان امکان میدهند تا سیارههای میزبان خود را به روشهای منحصربهفردی بررسی کنند. برای مثال، برخورد شهابسنگها را به حلقهها تماشا کنند.
۲. بررسی حلقههای یک سیاره، اطلاعات بسیاری را درباره چگونگی تکامل آن ارائه میدهد. فقط شرایط خاصی میتوانند به حلقهها امکان دهند تا به ساختارهایی تبدیل شوند که ستارهشناسان میبینند.
۳. حلقهها قرص کهکشانی هستند. به عبارت دیگر، آنها تصاویر کوچکی از انواع قرصهایی هستند که منظومههای سیارهای را ایجاد میکنند.
دانشمندان هنوز نمیتوانند قرصهای پیشسیارهای تازه شکلگرفته را در اطراف ستارههای دیگر ببینند -حداقل نه با جزئیات زیاد- و همچنین نمیتوانند یک ماشین زمان را برای مشاهده منظومه شمسی اولیه ابداع کنند اما قطعا میتوانند حلقههای زحل را ببینند.
کانال عصر ایران در تلگرام